Cecilia Roth: "Trump ve Milei kendilerini Süperman sanıyorlar ama aslında kadın düşmanlarının sırtından geçinen güvensiz adamlar."

Cecilia Roth'un (Buenos Aires, 1956) artık Madrid'de bir evi yok, bu yüzden kaldığı lüks otelde buluşuyoruz. Her ne kadar kendisi bir diva gibi davranmak istemese de, böyle davranmak istemese de, divalığı için mükemmel bir ortam. 11 Temmuz'da HBO Max'te yayınlanacak olan "Furia" dizisini tanıtmak için uzun zamandır memleketi olan yere bir haftalığına geldi.

Meyve suyu sipariş ediyor, alkolsüz biramla ilgili şakalar yapıyor ve sıradan bir "Nasılsın?" sorusunu gerçek bir soruya dönüştürüyor: "Dün bana aynı şeye benzeyen ama aynı olmayan bir soru soruldu. Bana nasıl biri olduğumu sordular. Bu soruya nasıl cevap vereceğimi bilmiyorum ama seninkini biliyorum. Mutluyum. Madrid'de olmak, diziyle ve içinde bulunduğum durumla. Bu şehir bana çok iyi geliyor. Buraya sık sık geliyorum ve her zaman çok az geliyor."

Uçurumun kenarındaki beş kadının hikayesini anlatan dizi, bir komedi ama gülümsemenizi donduruyor.

Çok rahatsız edicidir çünkü bu hayatın ta kendisidir, çünkü içinde yaşadığımız anın saf özüdür.

Hangi anlamda?

Öfke, her bir karakterin kişisel koşullarının ötesinde küresel bir duruma tepki olarak paylaşılıyor. Sanırım daha önce hiç bu kadar öfkeli bir duruma ulaşmamıştık. Dünya her zamankinden daha öfkeli, neredeyse nefret sınırında. Nefret yaygın bir duygu haline geldi ve bu korkunç. Bizi daha önce hiç böyle görmemiştim.

Ve oldukça şaşırtıcı şeyler gördünüz, çünkü 1977'de askeri diktatörlükten kaçarak İspanya'ya geldiniz.

Evet, ama yine de şu anda var olan genel öfke seviyesini hâlâ anlayamıyorum. İnsanlar bilinçli olarak nefret ediyor ve bunu gösteriyor. Bunu sanki bir gurur kaynağıymış gibi, sanki hor görmek, aşağılamak iyi bir şeymiş gibi sergiliyorlar... Sağ moda, hatta aşırı sağ bile. Gençliğin isyanı artık sağcı. Neyse ki hepsi değil ama çoğunluğu, özellikle de genç erkekler arasında. Aşırılıkçıların çoğu 15-28 yaş arası erkekler ve bunun kadınlarla nasıl ilişki kuracaklarını bilmemeleriyle çok ilgisi var. Feminist hareket, bu çocukların miras aldığı kültürel ataerkilliği devirdi ve daha önce hiç bu düzeyde var olmamış veya bu kadar açıkça ifade edilmemiş bir kadın düşmanlığına sahipler. Bu kadın düşmanları, kendilerini Süpermen sanan ve Trump veya Milei gibi güvensiz beyefendiler olan liderlerden besleniyor.

Yakın zamanda Milei ile bir tartışma yaşadınız. Arjantin'deki sansürden şikayet ettiniz ve o da size "başarısız" diyerek karşılık verdi.

Arjantin şu anda kötü bir deney ve Milei, kendisi gibi düşünmeyen hepimiz gibi, yüzleşecek birçok insan buluyor. Hepimiz. Özellikle de hepimiz. Kadınlardan pek hoşlanmıyor. Bana diğer insanlara olduğundan çok daha nazik davrandı. Bana başarısız dedi ve neyse ki bağımlı olmadım, ama bir başkanın sürekli vatandaşlarına hakaret etmesini tuhaf buluyorum.

'Furia'daki karakteriniz yeni yetişen bir oyuncu. O sıralarda İspanya'da çalışmaya başladınız.

Evet, María José Cantudo, Susana Estrada ve Barbara Rey'in filmleri yeni yeni vizyona girerken geldim. Bunu çok iyi hatırlıyorum çünkü beni şaşırtmıştı. Tüm dergi kapakları çıplak kızlarla doluydu. İspanya göğüslerini açıyordu, sanki Franco onları sonsuza dek örtmüş de kadınlar hiç göğüslerine sahip olmamış gibi.

Bu tür filmler çekmeniz için size teklif geldi mi?

Evet, ama ben tam tersini yaptım. "Pepe, Bana İşkence Etme"yi çektim ve filmde kıçıma çizilmiş bir Yankee bayrağıyla çıplak göründüğüm bir sahne var. Bu tür filmlerin bir tür parodisiydi, ama alay konusu olsa da, o sahneyi gördüğümde bir şey beni şok ediyor. Çekimler sırasında 23 yaşıma girdiğimi ve erkek arkadaşımın beni görmeye gelip kıçıma çizilmiş bayrağa inanamadığımı hatırlıyorum. Çıplak olmaktan hiç rahatsız olmuyordum, ama gerçekten acımasız bir nesneleştirme kültürü vardı. Çıplaklığın gerekli olup olmaması önemli değildi; bizden isteniyordu. Ve sadece filmlerde değil.

Neden bahsediyorsun?

O zamanki menajerim bir kadındı ve bana çıplak fotoğraf çekmem gerektiğini söyledi.

Bir dergi için mi?

Hayır, hayır. Yönetmenlere ve yapımcılara göndermek için. Evet demek zorundaydım ve bunları bavulumda bulunan, dantelsiz bir pamuklu külot ve saçımda bir tokayla yaptığımı hatırlıyorum. Küçük bir kız çocuğu gibi görünüyordum. Gerçek şu ki, bundan gerçekten utanıyordum çünkü açıkça sinemanın bununla hiçbir ilgisi yoktu; bu bir çıplaklar kataloğuydu. Ayrıca, ben buna meraklı değildim; kadının alay konusu olmak için çıplak olmaktan başka bir rolünün olmadığı böyle bir film yapmazdım. Bir sürü filmde çıplaktım ama bunun bununla hiçbir ilgisi yoktu. Farkı biliyor musunuz? 'Arrebato' gibi filmlerde, adam, o durumda Eusebio [Poncela], da çıplaktı. Bu kesinlikle her şeyi değiştirir.

O dönemi yaşamış birçok sanatçı da dahil olmak üzere bazı kesimlerde, 1980'lerin daha özgür bir dönem olarak idealize edildiği görülüyor. Öyle miydi?

Bunu kim söylüyor? VOX'tan Calamaro mu? Bakalım, burada iki şey var. Birincisi, ki bu çok açık, artık özgürlükler yoktu ve kadınlar, eşcinseller veya herhangi bir azınlık için daha iyi bir dünya değildi. Sonra kastettikleri şey var, artık bazı şakaları yapamıyorlar çünkü insanlar alınıyor. Bazen bazı şeyleri söyleyememek bana garip geliyor, itiraf ediyorum, çünkü bu bir tür baskılama ve elbette iptal var ve bu korkunç. Talihsiz bir yorumunuz yüzünden sizi ömür boyu hapse atmak adil değil, ancak daha önce normal kabul ettiğimiz bir yorumun rahatsız edici olduğunu anlamak da iyi ve öğrenebilir, gelişebilir ve başkalarını gereksiz yere rahatsız etmeyebiliriz. Bu, özgürlüğün olmadığı ve tüm bilginin ataerkil olduğu bir zamandan büyümektir.

Bu değişti mi?

Hayır, hâlâ öyle. Bir reggaeton şarkısının sözlerini duyuyorsunuz, nefes kesici, yüreğinizi burkan bir his uyandırıyor ve erkekler de kadınlar da onu söylüyor. Bu görünüşte daha özgür zamanda bazı şeyler küçüldü ve müzik de bunlardan biri.

Zulueta'dan Almodóvar'a, Los Javis'e kadar, her zaman olmanız gereken yerde olmayı nasıl başardınız?

Bence mesele olması gereken yerde olmak değil; sadece olduğum yerde olmak. Los Javis, Pedro veya Iván gibi, dünyada olup bitenlere karşı bir gözenekliliğim var. Birçok şeye karşı çok meraklı ve ilgiliyim. Kendimi bu yüzden özel görmüyorum; birçok insanın başına geliyor ama beni ortaya çıkanlarla bağlantıda tutuyor. Yaşlanmadan, yaşın bazen getirdiği önyargılardan uzak ve zamanında her şeyin daha iyi olduğu gerçeğine takılıp kalmadan büyümek güzel. Büyümek ve değişmek, bir zamanlar olduğun ve artık olmadığın şeyi yeniden düşünmek çok güzel. Neden artık o değilsin? Neden başka birisin, aynısın? Hayatta birçok ölüm olduğuna, birçok kez öldüğümüze ve birçok kez doğduğumuza ve daha önce bahsettiğimiz o kızın ben olduğuma ama artık olmadığıma inanıyorum.

En çok ne değişti?

Özellikle ilişkilerimde, erkeklerle ilişkilerimde. Şüphesiz çok daha itaatkârdım. Onları kaybetmek istememe anlamında çok daha itaatkârdım. Sanki yanınızda bir erkek olmadan var olamazmışsınız gibi. Bu tamamen cinsiyetçi bir yaklaşım ve artık başıma gelmiyor. Kadınlarda yalnızlık hoş karşılanmıyor.

Hayatınızda ilk defa birkaç yıldır yalnız yaşıyorsunuz.

Evet, ve hiç bu kadar mutlu olmamıştım. Yalnızlık değil, kendinle baş başa kalabilmek ve yapmak istemediğin şeyleri yapmak zorunda olmamak. Başka biriyle aynı anda yemek yemek, aynı anda yatmak istemek, benim neden tavuk, senin neden balık istediğin konusunda tartışmak... Yalnızlıktan daha çok, kelime samimiyet. Kendimle hiç bu kadar yakın olmamıştım ve bunu seviyorum. Kendimi yeniden keşfettim. Ve bu, sevgi dolu bir ilişkide olmamak anlamına gelmiyor, sadece sonrasında herkesin kendi yoluna gitmesi anlamına geliyor. Benim için bu, mümkün olan tek durum. İlişkiler, başka bir sevgi dolu insanla yaşayarak geçirdiğim günlük hayat beni yıpratıyor ve ilişkilerimi her zaman mahvetti çünkü diğer kişinin gizemini kaybediyorsunuz.

Kendiniz hakkında neler keşfettiniz?

Şimdi keşfettiğime göre, sana anlatacağım [gülüyor]. Yakınlığın muazzam sevincini ve erkeklerle ilişkilerimi yaşama biçimimdeki hatayı keşfettim. Ayrılma korkusu, onlarla doğru yolda olmadığımı bilmek. Ya yalnız kalırsam? Ya sonradan aşık olursam? Bariz kültürel bir şey vardı: Kadınlar evlenmeli, çocuk sahibi olmalı, vs. vs. vs. vs. Ve ben çok destekleyici bir ortamda büyüyecek kadar şanslıydım. Ailem çok zekiydi ve toplumda olup bitenlerle, çocuklarının mutluluğuyla ve bunun kendilerininkinden nasıl farklı olduğuyla çok ilgileniyorlardı, Ariel ve benim karar verdiğimiz gibi yaşasalardı ne olacaklarını kendilerine soruyorlardı.

Anneniz Dina Gutkin şarkıcı, babanız Abrasha Rotenberg ise yazardır.

Evet, 99 yaşında ve harika bir insan. Onunla konuşmak her zaman öğretici bir deneyim. Çok meraklı, hayata ve gençlere çok meraklı bir adam. Bana bir erkek olarak çok şey öğretti ve bence tam bir feminist, annemden çok daha fazla. Bana her zaman seninle olmanın yalnız olmamak anlamına geldiğini anlatırdı, gerçi dinlemem biraz zaman aldı. Sorun şu ki, ne olduğunu görmeyi reddediyorsun ama kendinle baş başa kaldığında eğleniyorsun ve değiştirmen gereken on şeyi biliyorsun çünkü bunlar zehirli, yalnız olmak harika.

Babanız çocukken Stalin'in SSCB'sinden kaçan bir Ukraynalı Yahudi.

Evet, biz dinsiz Yahudileriz.

Peki Gazze’de yaşananları nasıl deneyimliyorsunuz?

Bunun Yahudilikle hiçbir ilgisi yok; tarih boyunca insanlıkla ilgisi var. Bana göre bu kesinlikle soykırım. Milei, Trump ve ne yazık ki muazzam güç pozisyonlarındaki birçok savaş çığırtkanı, dünyayı kelimenin tam anlamıyla tehlikeye atıyor. Gazze insanlık ayıbıdır ve acı ve çılgınlığın yanı sıra, bazı kesimlerin İsrail'in yaptıklarını meşrulaştırma çabaları beni derinden sarsıyor. Bu beni çok üzüyor. Ben Yahudiyim ve benim adıma hayır.